وقتی کوچک بودم، آرزو‌های کوچکی داشتم. یک سگ و خانة دوطبقه‌ای می‌خواستم که داخلش پلکان داشته باشد و فقط یک خانواده در آن زندگی کنند. به دلایلی به جای بیوک دو در پدرم که برایش غرور و شادی می‌آورد ماشین نیمه شاستی چهار دری می‌خواستم. به دیگران می‌گفتم که وقتی بزرگ شوم می‌خواهم متخصص اطفال شوم. چرا ؟ چون عاشق این بودم که با کودکان کوچک در ارتباط باشم و سریع فهمیدم که چنین هدفی از نظر بزرگ‌ترها خوشایند است. زیرا در جوابم می‌گفتند : اوه، یک پزشک ! چه هدف خوبی ! در آن روز‌ها، موهایم را پشت سرم می‌بافتم و همیشه به برادرم دستور می‌دادم و همیشه در مدرسه، در هر درس نمرة الف می‌گرفتم. جاه‌طلب بودم، اما دقیقاً نمی‌دانستم چه هدفی را دنبال می‌کردم. اکنون فکر می‌کنم یکی از بی‌معنی ترین سؤال‌هایی که بزرگ‌ترها از کودکان می‌پرسند این است _ وقتی بزرگ شوی می‌خواهی چه کاره شوی ؟ انگار بزرگ شدن و پیشرفت کردن محدود به سن خاصی است. و در یک مرحله‌ای از زندگی با دستیابی به یک جایگاه، دیگر رشد و پیشرفتی وجود ندارد. تا کنون در زندگی‌ام، یک وکیل و معاونی در بیمارستان بوده‌ام ، و به عنوان یک مشاور به جوانان در پیدا کردن شغل‌های مفید کمک می‌کردم که این کار از لحاظ مادی، سودی در برنداشت.