محمد مصدق 29 اردیبهشت یا ۱۲۶۱ (به روایت خودش) و یا ۱۲۵۸ (مطابق با شناسنامه) در محله سنگلج تهران به دنیا آمد. او معروف به دکتر مصدق که تا قبل از تصویب قانون منع استفاده از القاب با عنوان مصدق‌اُلسلطنه شناخته می‌شد، سیاست‌مدار، حقوقدان، نمایندة چند دوره مجلس شورای ملی، و دو دوره نخست‌وزیر ایران بود. محمد مصدق نخستین ایرانی دارندة مدرک دکترای رشته حقوق است.
مصدق در زمان انتقال سلطنت از قاجار به پهلوی، اگر چه از حکومت قاجار مأیوس بود با توجه به این که می‌دانست رضاخان حکومتی برمبنای دیکتاتوری ایجاد می‌کند، با این کار مخالفت کرد و بعد از آن یکی از منتقدین سرسخت رضاشاه بود. در زمان حکومت رضاشاه، مصدق زندان رفته و مدتی را در تبعید گذرانید. او سلطنت پهلوی را مخلوق سیاست انگلستان می‌دانست.
وی بعد از سقوط رضاشاه، از تبعید به عرصة سیاست بازگشت. در سال ۱۳۲۸ با چندین حزب وارد اتحاد شد و با همکاری افرادی مانند حسین فاطمی به تأسیس جبهة ملی ایران اقدام کرد. جبهة ملی و در رأس آن‌ها مصدق، به پیشنهاد فاطمی برای شروع استعمارستیزی در ایران، ملی شدن صنعت نفت را مطرح کردند. مصدق در سال ۱۳۳۰ به نخست وزیری رسید و در اولین قدم، نفت ایران را ملی کرد.